Küçük Kareli Defter

Rüya nedir, gerçek nedir, bir de dejavue dedikleri var. Gördüğümüz birçok rüyayı hatırlayamıyoruz. Bazılarını da ertesi günü veya birkaç gün sonra gördüğümüz bir objenin çağrıştırması ile hatırlayabiliyoruz. Bazen tam, bazen yarım yamalak...

Hasranenin kardiyoloji yoğun bakım servisinde pantolonumu katlamaya çalışan görevlinin cebimden düşürdüğü küçük bir metal, olup bitenleri hatırlamama sebep oldu. Belki hepsini değil ama büyük bir kısmını hatırlıyorum.

"Uyuz olasın, tırnaksiz kalasın inşallah" ile başlayıp, "Boyun devrilsin" ile biten bir sürü bedduadan sonra "Akşam baban gelince, ben senin kemiklerini kırdırmaz mıyım?" sorusu ile tamamladı annem beddua ve tehditlerini. Gerçekten öfkeli, kırıcı ve korkutucu idi tutum ve davranışı.

Nereden bilebilirdi ki; benim için, ne dizimin yarılıp kanaması, ne de üstümün başımın perişan olması, elimin yüzümün toz toprak ve de benim kanter içinde kalmamın hiç bir öneminin olmadığını. Biz, yani bizim mahallenin çocukları az önce aşağı mahallenin çocuklarına tam üç gol atmışız, karşılığını bol küfür, biraz tokat, biraz tekme ile almışız. Bunun ne denli önemli olduğunu annem nereden bilebilirdi. Onun için önemli olan kapıdan nasıl çıktı iseniz, o şekilde dönmenizdi ki, pratikte imkansızdır. Bu nedenle, her gün bağırır çağırır, tekrar bağırır: "Git elini yüzünü yıka temizle, yarana tentürdiyot süreyim, sonra dersine otur. Yoksa fena olacak" dedi. Parmağını gözüme sokarcasına.

ayağına öyle bir oturuşu vardır ki, bir bakışta hem ayakkabının hem de giyenin

ve kervansaraylar içinde koridoruna bakan balkonları olan tek handır ve kişi malıdır.

Yaşını tahmin etmek zor, kirli sakal, bira göbek, yazlık kılık kıyafet ve ayakta spor ayakkabı. İsmi lazım değil. Burnunun ucunda yanıp sönen kırmızı ampulü, bir elinde abartılı boyutta rengarenk plastik gözlükleri, diğerinde Lunapark ışıkları kıvamında rüzgaryaparı ve başının üstünde devasa ışıklı kelebekleriyle İzmir'imizin Kordon boyunda aşağı yukarı gelip gider, saksağan geni taşıdıklarına nerede ise inanacağım; parıltılı her şeye meraklı insanlarımıza üstündekileri satmaya çalışır,her akşam üç beş kuruş nafakasını çıkarmaya çalışır.

Farklı insanlar şu İzmir'liler, başka kentin insanlarından farklı. Gözle görülebilecek kadar sakin, aşırı konuşkan, az ve öz seslerle detay gerektirmeyen ifadeler kullanan, en kısa yoldan en iyi çözümü bulmaya çalışan insanlar. Fazla çalışmayı sevmemelerine rağmen acaip bir zeka kıvraklığı ile her türlü sorunu çözüyorlar. Kafa karışıklığını sevmedikleri için net ve temiz ifadeleri var. 

İzmir'in adamları kedileri sever hem de çok sever. Üstelik kediden anlarlar; hangisine yaklaşılabilinir, hangisi uysal, hangisi canayakın, hangisi numaracı veya riyakar, hangisi hırçın ve kavgacı, vurdumduymaz, temiz, titiz, saplantılı yada psikopat bir bakışta anlarlar. İzmir'in adamları cennetin de cehennemin de göz hizasında olduğuna inandıkları için onların gözlerinin içine içine bakarlar.

Nevzat, kırk yaşlarında, güleryüzlü, haddinden fazla iyi niyetli, aslen İstanbul'lu ama ömrünün büyük bir kısmını Bodrum'da geçirmiş, anne ve babasına aşırı düşkün, bu güne kadar ele gelir bir iş yapmamış ama anne ve babasının hatırı sayılır serveti ile günlerini gün etmiş, galiba da evlenip boşanmış bir adamdır.

Bodrum'un yazin asiri kalabaligindan, yasanan harala gürele, itis kakis, kavga gürültülü yasantisindan, kisin insani çildirtacak sessizliginden bunalmis, bunlarin ikisinin de bir ortasi vardir diyerek yeni bir yaşam tarzı aramaya başlamıştır. Bu yaşa kadar fazla

çalışıp bir iş yapmadığı için, arayışını kolay ve zahmetsiz bir iş ve kimseye muhtaç olmayacak kadar kazanca odaklamıştı.